بیسبال

ورزشگاه ریگلی در شیکاگو

بیسبال نوعی ورزش گروهی است که با چوب و توپ توسط ۹ بازیکن در یک زمین چمن بازی می‌شود. بیسبال در قرن نوزدهم از ورزش انگلیسی کریکت ریشه گرفته است.

پیدایش

الکساندر کارترایت، مخترع بازی مدرن بیسبال

بیسبال از بازی‌های متعددی که با چوب و توپ بازی می‌شدند اشتقاق پیدا کرده‌است. از جمله این بازی‌ها می‌توان ورزش قدیمی راوندر که در آمریکای شمالی بازی می‌شد، ورزش انگلیسی کریکت و ورزش بسیار قدیمی رومانیائی اُینا را نام برد.

نخستین مسابقه ورزش مدرن بیسبال که در اسناد نوشتاری گزارش شده‌است، به مسابقه‌ای در ۴ ژوئن ۱۸۳۸ در بیچ‌ویل، انتاریو، کانادا مربوط می‌شود.

بیسبال در دهه ۱۸۶۰ حالت نیمه‌حرفه‌ای پیداکرد. نخستین تیم کاملاً حرفه‌ای بیسبال در ایالات متحده، تیم سینسیناتی رد استاکینگز بود که در ۱۸۶۹ تشکیل شد.

لیگ برتر بیسبال امریکا

نوشتار اصلی: لیگ برتر بیسبال آمریکا

ام‌ال‌بی یا لیگ برتر بیسبال امریکا (Major League Baseball) مهمترین لیگ حرفه‌ای بیسبال در آمریکای شمالی است.

بیسبال در خارج از آمریکا

نخستین لیگ رسمی بیسبال در خارج از امریکا و کانادا سال ۱۸۷۸ در کوبا شکل گرفت. کوبائی‌ها سابقه درخشانی در بیسبال دارند و تیم‌ملی آنها از هنگام شروع مسابقات بین‌المللی در اواخر دهه ۱۹۳۰ همواره یکی از قوی‌ترین تیم‌های دنیا بوده‌است.

لیگ‌های حرفه‌ای بیسبال پس از جنگ جهانی اول در کشورهای دیگری هم آغاز به‌کار کردند. از جمله؛

• هلند (۱۹۲۲)
• استرالیا (۱۹۳۴)
• ژاپن (۱۹۳۶)
• پورتوریکو (۱۹۳۸)

ایتالیا در سال ۱۹۴۸ دومین کشور اروپایی شد که لیگ بیسبال را در کشور خود برگزار می‌کرد. بعد از جنگ جهانی دوم بیسبال در بسیاری از کشورهای آمریکای مرکزی و کشورهای حوزه دریای کارائیب طرفداران زیادی یافت. برجسته‌ترین لیگ‌های بیسبال در آمریکای لاتین؛

• مکزیک در ۱۹۴۵
• ونزوئلا در ۱۹۴۸
• دومینیکن در ۱۹۵۱

از دهه هفتاد رقابت‌های کارائیب بنیان‌نهاده‌شد، مسابقاتی که میان تیم‌های برتر چهار کشور حاشیه دریای کارائیب؛ مکزیک، دومینیکن، کوبا و ونزوئلا برگزار می‌شود.

بیسبال در آسیا

یو درویش بازیکن محبوب ایرانی-تبار در لیگ ملی ژاپن

ژاپن یکی از اولین کشورهایی بود که بیسبال به آن راه‌یافت. بیسبال خیلی زود مهمترین ورزش گروهی ژاپن شد. در سال ۱۹۳۶ نیپون بیسبال لیگ شروع به‌کار کرد.^[۱] ۸۶۴ مسابقه این لیگ در سال ۲۰۰۶ بیش از بیست میلیون و چهارصد هزار تماشاگر داشت و چهارمین لیگ پرتماشاگر دنیا بود (پس از ام‌ال‌بی، ان‌بی‌ای و ان‌اف‌ال سه لیگ امریکایی بیسبال، بسکتبال و هاکی روی یخ).

ژاپنی‌ها و آمریکایی‌ها این ورزش را به دیگر کشورهای شرق آسیا هم بردند و بیسبال به‌سرعت ورزش گروهی اول کره‌جنوبی و تایوان شد. لیگ حرفه‌ای بیسبال در کره‌جنوبی از ۱۹۸۲ و در تایوان از ۱۹۹۰ شکل گرفت. چین و اسرائیل هم دو کشور آسیایی دیگری هستند که به ترتیب در ۲۰۰۳ و ۲۰۰۷ لیگ حرفه‌ای بیسبال را تشکیل دادند.

بیسبال در سال ۱۹۹۴ وارد بازی‌های آسیایی هم شد. ژاپنی‌ها این رشته را در تقویم مسابقات هیروشیما قرار دادند، سه دوره اول این مسابقات با قهرمانی تیم ملی ژاپن به پایان رسید، اما در آخرین دوره مسابقات در سال ۲۰۰۶ تیم ملی بیسبال تایوان با شکست پنج تیم دیگر شرکت کننده (ژاپن، کره‌جنوبی، چین، تایلند، فیلیپین) به قهرمانی رسید.

بیسبال در ایران

در سال ۱۳۷۴ فدراسیون این رشته در ایران تشکیل شد در سال ۱۳۸۶ اولین دوره لیگ با حضور ۶تیم برگزار شد اما در سال بعد تعداد تیمها به ۱۲ رسید

محبوبیت

این ورزش در بسیاری از نقاط دنیا به‌ویژه آمریکای شمالی و مرکزی و شرق آسیا بسیار پرطرفدار است.

بیسبال ورزش ملی یا پرطرفدارترین ورزش ایالات متحده آمریکا، کوبا، پورتوریکو، دومینیکن، پاناما، نیکاراگوئه، ونزوئلا در قاره آمریکا و همچنین ژاپن، کره جنوبی و تایوان در آسیا است.

بیسبال در المپیک

از المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا دو رشته ورزشی بیسبال و سافت‌بال در تقویم المپیک قرار گرفتند و مقررشد تا مسابقات سافت‌بال در گروه بانوان و بیسبال در گروه آقایان برگزار شود.

اما در جلسه سال ۲۰۰۵ کمیته بین‌المللی المپیک در سنگاپور برای تعیین میزبانی المپیک ۲۰۱۲ این دو رشته اولین قربانیان سیاست کاهش و جلوگیری از گسترش تعداد ورزش‌کاران و مسابقات و رشته‌های ورزشی المپیک شده و از برنامه مسابقات المپیک لندن حذف شدند. در المپیک‌های بعدی برای برگزاری مسابقات این دو رشته ورزشی رأی‌گیری به‌عمل خواهد آمد.

پینتبال

پینتبال
لیگ حرفه‌ای پینتبال ایران
نخستین مسابقه	۷ ژوئن ۱۹۸۱٬ هنیکر٬ نیو هامپشایر ایالات متحده امریکا
مشخصات
تماس	ندارد
اعضاء تیم	بین ۵ تا ۷ نفر
تفکیک جنسیت	تکی و یا مختلط
رده‌بندی	ورزش‌های تیمی٬ ورزش‌های مخاطره‌آمیز
تجهیزات	مارکر پینتبال٬ گلوگه‌های رنگی
محل برگزاری	زمین پینتبال
ن ب و

محل اصابت تیر پینت بال (از فاصله نزدیک ) بعد از سه روز

'پـینتبال' (به انگلیسی:Paintball) یک نوع ورزش گروهی است که به طور کلی دو گروه از بازیکنان سعی در حذف یک دیگر با گلوله‌های رنگی می‌کنند.

پینتبال را می‌شود در فارسی در قیاس با تیراندازی، «رنگ‌اندازی» نامید.

پینت بال در ایران طرفداران بسیاری دارد و در سطح حرفه ای هم در ایران بسیار پیشرفت داشته به طوری که لیگ حرفه ای این ورزش در ایران از سال ۱۳۸۸ تاسیس شده و تیم داتیس از ایران به عنوان تیم ملی در ۴ دوره متوالی قهرمان آسیا شده و در مسابقات بین قاره ای که در فرانسه برگزار شد نیز توانستند به مقام پنجم دست پیدا کنند.^[۱] زمین های پینتبال مختلفی در ایران وجود دارند که به سرعت در تمامی استانها شاهد تاسیس باشگاه های پینت بال هستیم.نخستین باشگاه در ایران به نام پینت بال متریکس[۱]در سال ۸۱ ساخته شد که بزرگترین پینت بال سر پوشیده جهان است.

تجهیزات

تجهیزات پینتبال به نوع بازی بستگی دارند به عنوان مثال وودبال اسپیدبال یا سناریوبال و همین طور به میزان پولی که قرار است برای تجهیزات خرج شود. به هر حال هر بازیکن سه وسیلهٔ اصلی را باید داشته‌باشد. مارکر پینتبال که تفنگ پینتبال نیز نامیده می‌شود اولیه ترین وسیله بازی است که برای هدف قرار دادن بازکن تیم حریف توسط گلوله‌های رنگی قرار می‌گیرد. یک تفنگ باید دارای یک مخزن باشد که توسط ان از گلوله ها تغذیه شود که توسط یک کپسول هوا یا دی‌اکسد کربن یا گازهای دیگر برای شلیک شدن استفاده می‌کند. توپ‌های رنگی که برای نشان دادن اصابت استفاده می‌شود. توپ‌ها کپسول‌های گرد ژلاتینی حاوی پلیتیلن کلیکون هستند که مادهای رنگی غیر سمی است که قابل حل شدن در آب است. کیفیت توپ‌ها به تردی انها ضخامت پوستشان و گردی انها بستگی دارد. توپ‌ها ی با کیفیت دارای پوستی نازک و کاملاً گرد با رنگی درخشان هستند که قابل مخفی شدن نباشند. ماسک یا عینک ایمنی:که تمام بازیکنان موظفند در تمام مدتی که در میدان بازی هستند برای حفاظت خود در برابر توپ‌ها استفاده کنند. ماسک‌ها به طور کامل از چشمها دهان گوشها و سوراخ بینی حفاظت می‌کنند. ماسک‌های برای استفاده های مختلف طرح ها و اندازه های مختلفی دارند مثلاً ماسکهای باشگاهی^[۲] پوشیده تر و ماسکهای مسابقاتی^[۳] کوچکتر هستند. برخورد تیر های پینت بال از فاصله ی نزدیک باعث کبودی میشود ولی از فاصله دور درد مختصری دارد و مشکلی ایجاد نمی‌کند. به دلیل ترشح زیاد آدرنالین درد خیلی کم بوده و در خیلی مواقع شخص درد را احساس نمی‌کند. ^[۴]

محل آغاز حملهٔ بازیکنان

پینت بال عموماً به دو صورت بازی می‌شود یکی در زمین‌های تجاری که برای بازی نیاز به پرداخت ورودی است و زمین‌های شخصی که هرکدام می‌توانند شامل زمین‌های بسیار متنوعی با اندازه‌ها و طرحواره‌های متنوعی باشند. یک زمین می‌تواند شامل بسیاری از موانع طبیعی یا مصنوعی باشد که می‌توان انها را به صورت یک محیط خاص جنگلی یا شهری کرد و یا حتی می‌تواند شامل محتوایی تاریخی باشد. میدان‌های کوچکتر همانند زمین‌های اسپید بال یا زمین‌های مسابقات می‌تواند شامل موانع وسنگرهایی به صورت باد کردنی باشد. میادین تجاری می‌توانند شامل امکاناتی چون حمام مناطق تفریحی قفسه مسئول نگهداری وسایل پر کننده‌های مخازن‌های هوا و رستوران باشند. برخی کشورها ممکن است راهنماهای ورزشی داشته باشند با قوانینی مشخص و استانداردهای اندازه گیری شده و پرسنل استخدام شده همچون داورها برای اینکه مطمئن شوند بازیکنان بخوبی بازی را فرا گرفته‌اند و ایمنی سایر بازیکنان را رعایت می‌کنند. برخی از میادین (بی-وای-او-پی) هستند که اجازه می‌دهند بازیکنان رنگهایی را از فروشگاه‌های خرده فروش یا از طریق انلاین خریداری کنند و در میدان استفاده کنند. اگرچه بیشتر میادین (اف_پی_او) هستند به این منظور که بازیکنان باید رنگ‌ها را از میدان یا از طریق فروشگاه‌های حرفه‌ای مرتبط با میدان خرید کنند. میادین پولی معمولاً مخارج حوادث بازی را قبول نمی‌کنند. اگر چه دلایلی مرتبط با ایمنی بازیکنان گفته می‌شود و معمولاً کیفیت پایین رنگ‌ها و توپ‌ها باعث می‌شود که تفنگ‌ها گیر کنند یا به افراد مورد هدف قرار گرفته اسیب جسمی وارد شود.

بازی‌ها ی غیر قانونی (غیر حرفه‌ای) بازی در برخی میادین غیر ثابت گفته می‌شود بازی‌های از دین برگشته یا توپ‌های غیر قانونی و به این دسته بازیکنانی که در این میادین بازی می‌کنند بازیکنان خائن یا قانون شکن نیز می‌گویند. اگرچه بازی ارزانترو کمتر ساختار یافته تر است ولی به دلیل نداشتن قوانین ایمنی و دستور العمل‌ها و اشتبا هات سهوی می‌تواند خطرات بالایی را ایجاد کند. ^[۵]

سپک تاکرا

کودکی در حال بازی سپک تاکرا در مالزی

سپک تاکرا (باهاسا اندونزی و مالایی: Sepak takraw، به تایلندی: ตะกร้อ، به لائو: :ກະຕໍ້) ورزشی شبیه والیبال است که به‌جای دست از پا برای گذراندن توپ از تور استفاده می‌شود. این بازی از ورزش‌های بومی جنوب شرق آسیا است و در تایلند، مالزی، لائوس و اندونزی بسیار محبوب است.

سپک یک کلمه مالایی به معنای لگد زدن است و تاکرا در تایی به معنی توپ است.

این رشته در تایلند معمولاً فقط تاکرا نامیده می‌شود و در لائوس به تای تاکرا معروف است. در فیلیپین هم این ورزش به سیپا (Sipa) معروف است. والیبال با پا هم نام دیگری است که به این ورزش داده‌اند.

مسابقات بین‌المللی سپک تاکرا زیر نظر فدراسیون جهانی سپک تاکرا برگزار می‌شود و سپک تاکرا قهرمانی جهان (با عنوان جام پادشاهی) هرسال در بانکوک برگزار می‌شود. سپک تاکرا در برنامه مسابقات بازی‌های آسیایی و بازی‌های آسیایی داخل سالن هم قرار دارد.

پیشینه

سپک تاکرا از ورزش چینی کوجو (به معنی لگد پا) ریشه گرفته که از مسیر ارتباطات تجاری وارد جنوب شرق آسیا شد و از ۵۰۰ سال قبل در این منطقه محبوبیت یافت. این بازی در مالایا سپک راگا (به معنی لگد توپ خیزران) و در تایلند تاکرا نامیده می‌شد.

شکل امروزین این رشته از دویست سال پیش پیدا شد. وزارت ورزش سیام در سال ۱۸۲۹ برای نخستین بار مجموعه قوانین سپک تاکرا را منتشر کرد.

گروهی به شکل دایره می‌ایستادند و با چوب به توپ ضربه می‌زدند و ساعت‌ها به این بازی می‌پرداختند و تا زمانی که توپ به زمین می‌خورد جزو امتیازات آن گروه محاسبه می‌شد و بسیار شبیه بازی ژاپنی کماری بود.

در سال ۱۹۶۵ تور به این ورزش اضافه شد و به چیزی شبیه والیبال امروزی تبدیل شد.

مقررات

اندازه زمین و ارتفاع تور بازی شبیه بدمینتون است و هر تیم ۳ بازیکن دارد. قوانین فعلی امتیازگیری در بازی تا حد زیادی شبیه والیبال است. اما چهار تفاوت مهم دارد که به شرح زیر است:

• دست (از سر شانه تا پائین) تنها قسمت بدن است که استفاده از آن ممنوع است.
• هر بازیکن می‌تواند قبل از گذشتن توپ از تور بیش از یک‌بار به آن ضربه بزند.
• هیچ چرخش و دورانی برای موقعیت‌های دفاعی یک تیم نیست.
• اگر توپ قبل از افتادن به زمین حریف با تور برخورد بکند یک امتیاز محسوب می‌شود.

سرویس

بازیکن زننده سرویس پای خود را روی دایره سرویس که در زمین تعبیه شده قرار می‌دهد ( پا باید کاملاً ثابت باشد) و بازیکنانی که در نیم دایره کناری در چپ و راست زمین (نیم دایره‌ای به شعاع ۹۰ سانتی‌متر که با خط وسط زمین و خطوط کناری مرتبط است) ایستاده‌اند، توپ را برای سرویسور پرتاب می‌کنند. پس از انداختن توپ برای بازیکنی که سرویس می‌زند ۲ بازیکن دیگر دوباره به موقعیت دفاعی باز می‌گردند.

هنگامی که بازی با ضربه سرویس آغاز می‌شود، مهاجم تیم می‌تواند از یک بار تا ۳ بار به توپ ضربه بزند. سرعت توپ در سپک تاکرا گاهی به ۱۴۰ کیلومتر در ساعت هم می‌رسد.

کسب امتیاز

توپ پلاستیکی سپک تاکرا

هر تیمی که بتواند ۲ ست از ۳ ست بازی را از آن خود کند برنده مسابقه خواهد بود. هر ست ۱۵ امتیاز دارد که در ست سوم تنها کسب ۶ امتیاز برای پیروز شدن تیم مقابل کافی‌ست.

توپ

دو نوع توپ در این ورزش مورد استفاده قرار می‌گیرد که یک نوع آن از پلاستیک و فایبر گلاس است و نوع دیگر که در گذشته به‌کار می‌رفت از خیزران و بامبو بوده است. توپ پلاستیکی از سوی انجمن آسیایی سپک تاکرا توپ رسمی مسابقات شناخته شده‌است.

وزن توپ بین ۱۷۰ تا ۱۹۰ گرم و محیط آن ۴۰ سانتی‌متر است. این توپ کوچکتر از توپ هندبال و کمی بزرگ‌تر از توپ سافت‌بال است.

انواع سپک تاکرا

در حال حاضر در کل دنیا ۳ نوع سپک تاکرا انجام می‌شود:

• هوپ تاکرا: شبیه بسکتبال؛ با حلقه‌ای که از سقف آویزان است و ۵ بازیکن که زیر حلقه هستند باید طی مدت ۳۰ دقیقه با ضربات پا توپ را وارد حلقه کنند.
• دبل تاکرا: با دو نفر بازیکن که روبروی هم قرار می‌گیرند.
• سپک تاکرای ساحلی: روی شن و ماسه ساحلی مانند والیبال ساحلی که با ۴ بازیکن انجام می‌شود.

سازمان بین‌المللی سپک تاکرا

سران فدراسیون آسیایی سپک تاکرا (ASTAf) و فدراسیون جهانی سپک تاکرا (ISTAF) هر دو در بانکوک، تایلند مستقر هستند و حدود ۱۸ کشور نیز به عضویت آن درآمده‌اند.