ورزش های نوین

کرف بال

کرف بال یک بازی تیمی با توپ است که از بسیاری جهات شبیه به نتبال می باشد. این ورزش در بیش از 50 کشور جهان بازی می شود. بیشترین بازیکنان این نوع ورزش اختصاص به کشورهای هلند و بلژیک دارد ساختار تیمی در کرف بال متفاوت از دیگر ورزشهاست زیرا اعضای تیم مختلط می باشند. یک تیم کرف بال متشکل از 4 مرد و 4 زن می باشد.

نحوه بازی: کرف بال بر روی یک زمین که به دو قسمت تقسیم می شود، انجام می گردد که به هر کدام از این نیمه ها ، منطقه گفته می شود.در هر منطقه یک تیرک وجود دارد که در بالای آن یک سبد قرار گرفته است.این تیرک در فاصله دو سوم زمین ، بین خط مرکزی و خط عقبی منطقه قرار می گیرد. این ورزش را می توان هم در محیط بیرون و هم در سالن بازی کرد. توپ بازی شبیه به توپ فوتبال است. در هر بازی دو تیم شرکت می کند که هر تیم متشکل از 8 بازیکن است : 4زن و 4 مرددر هر تیم (حمله و دفاع). بازیکنان بر اساس میزان پرتاب توپ به سبد تیم مقابل امتیاز می گیرند . پس از به ثمر رساندن دو گل، اعضای تیمها مناطق خود را عوض می کنند: مدافعان جای خود را با مهاجمان عوض می کنند. در زمان استراحت بین دو نیمه ، هر دو تیم جای خود را با یکدیگر عوض می کنند.

تاریحچه:
نیکوبروخیسن ، معلم هلندی ، در سال 1902 پس از یک بازدید از کشور سوئد ، یک بازی با نام رینگ بول را فرا گرفت. در بازی رینگ بول امتیازات بر اساس تعداد پرتاب توپ به درون یک حلقه که در بالای یک دیرک 3 متری قرار گرفته است ، به بازیکنان داده می شود. پس از اینکه به هلند بازگشت ، او به جای این حلقه از یک سبد استفاده کرد (که در زبان هلندی به این سبد «کرف» یا «مند» گفته می شود.) و قوانین این بازی را ساده تر کرد. از آنجائیکه مدرسه او یک مدرسه مختلط بود ، او سیستمی را برای این بازی طراحی کرد تا مردان و زنان بتوانند در قالب یک تیم با هم بازی کنند. و اینگونه ، کرف بال متولد شد.

فلسفه کرف بال:
کرف بال یک ورزش تیمی است . کلاسهای فردی ضروری است اما جای خاصی برای بازی یک نفره وجود ندارد. عضویت در یک تیم به معنای کار گروهی است. دویدن با توپ و یا دریبل در این بازی جایی ندارد. بازیکنی که در حین دویدن به توپ می رسد باید حداکثر پس از دو قدم متوقف شود و توپ را به بازیکن دیگر پاس دهد.
کرف بال یک ورزش مختلط است . زنان و مردان در کنار هم بازی می کنند . اما از آنجائیکه زنان هم مثل مردان از مهارتهای تاکتیکی برخوردار هستند ، مردان هر دو تیم و زنان هر دو تیم با هم دوئل می کنند. بنابراین در این بازی زنان و مردان بر علیه هم نیستند و یک زن نمی تواند مدافع و مراقب یک مرد باشد و بالعکس.
سوم اینکه ، کرف بال یک بازی تاکتیکی است. هر کدام از تیمها در تلاش است تا با استفاده از مهارتهای تاکتیکی مجموعه تیمی ، گلهای بیشتر و در نتیجه امتیازات بیشتری بدست آورد. قوانین بازی هم بر این اساس استوارند و از اعمال فشار فیزیکی برای غلبه بر بازی جلوگیری می کنند. یعنی برخوردهای فیزیکی در این بازی ممنوع است. نگه داشتن ، ضربه زدن و مسدود کردن یک بازیکن در این بازی مجاز نیست. همچنین لگد زدن و یا ضربه زدن با مشت هم در این بازی مجاز نمی باشد. هیچ کس نمی تواند جای دیرک را تعویض کند.
قانون دیگری که این بازی را تبدیل به یک بازی بسیار تکنیکی می کند این است که بازیکن نمی تواند در هنگام دفاع بازیکن تیم مقابل ، امتیاز بگیرد. این حالت زمانی اتفاق می افتد که مدافع به دیرک نزدیکتر است و در مقابل حریفش قرار گرفته است و فاصله آن به اندازه یک دست می باشد و در حال مسدود کردن مسیر حرک توپ می باشد.

شهرت بازی :
کرف بال یک ورزش محبوب در منطقه بنلوکس می باشد و حداقل در 50 کشور دارای یک کمیته ملی می باشد. تاکید این بازی بر روی تساوی جنسیت در بازی ، آرام بودن بازی ، عدم اجازه برخوردهای فیزیکی و ترغیب بازیکنان برای استفاده از تاکتیک به جای نیر.ی فیزیکی ، به محبوبیت این بازی افزوده است.

کرف بال بین المللی:
معمولاً ف کرف بال بیشتر در هلند و بلژیک بازی می شود، در طول بازیهای المپیک 1920 و 1928 این بازی صرفاً یک بازی نمایشی بوده است (که در آنترپ و آمستردام برگزار شد.)
فدراسیون بین المللی کرف بال در سال 1993 تاسیس گردید و پس از آن شمار بسیاری از فدراسیون های ملی کرف بال بوجود آمد. از سال 1985 کرف بال در بازیهای جهانی جای خود را باز کرده است.
رقابتهای جهانی از سال 1978 هر چهار سال یکبار برگزار می شوند که در اغلب این رقابتها ، تیمهای هلند یا بلژیک برنده میدان بوده اند. اخیراً کشور هونگ کونگ رقابتهای آسیا اقیانوسیه را در سال 2006 بعنوان اولین تورثومنت بین المللی میزبانی کرد و در سال 2007 هم ، نیوزیلند رقابتهای جوانان آسیا اقیانوسیه را میزبانی کرد.

رقابتهای جهانی :
فدراسیون بین المللی کرف بال هر چهار سال یکبار، رقابتهای جهانی کرف بال را برگزار می نماید:
- 1978 هلند
- 1984 هلند
- 1987 هلند
- 1991 بلژیک
- 1995 هلند
- 1999 هلند
- 2003 هلند
- 2007 هلند

موج سواری با کایت:
موج سواری با کمک کایت که همچنین تخته سواری با کایت هم نامیده می شود، با کمک یک کایت یزرگ انجام می شود که موج سوار را که بر روی یک تخته کوچک سوار است بر روی آب می کشد.
فرد کایت سوار از یک تخته مخصوص که دارای جای پا می باشد استفاده می کند و بدین وسیله می تواند قدرت حرکتی کایت را کنترل کند ، این ورزش هنوز در مراحل ابتدایی شکل گیری است ، اما به سرعت در بین مردم محبوبیت می یابد ، در سال 2006 تعداد افراد کایت سوار حدود 150000 تا 200000 نفر تخمین زده می شد.
این ورزش به دلیل ابداعاتی که در طراحی کایت ، سیستم های رهایی ایمنی و ساختار آن صورت گرفته است ، از امنیت بیشتری برخوردار است. بسیاری از تکنیکهای حرکت در این ورزش ، مناسب برای کایت سواران و شرایط مختلف می باشد، تکنیکهایی همچون حالت تعقیب ، حالت آزاد ، پرش و دویدن.
موج سواری با کمک کایت یکی دیگر از اشکال ورزشهای تلفیقی است که شامل تخته اسکیت سواری با کمک کایت ، اسکیت روی برف با کمک کایت ، پرش با کایت و ... می شود که در تمامی آنها از نیروی حرکتی کایت برای راندن تخته ها در دریا استفاده می شود.

تاریخچه:
استفاده از کایت برای راندن برای اولین بار در قرن سیزدهم به چینی ها نسبت داده می شود.در دهه 1800 میلادی ، جورج پوکوک کایتهای بزرگی را برای راندن بر روی زمین و قایق ها بر روی آب مورد استفاده قرار داد که برای کنترل آن از یک سیستم کنترل 4 خطه استفاده می کرد ، سیستمی مشابه با چیزی که امروزه از آن استفاده می شود. هم ارابه ها هم قایق ها می توانستند جهت خود را تغییر داده و در مسیر باد حرکت کنند . کایتها می توانستند برای یک مدت مداوم در هوا پرواز کنند، هدف از این کار استفاده از نیروی کایت به جای نیروی اسب برای حرکت بود تا بدین وسیله از دادن مالیات برای اسب که در آن زمان رایج بود ، خلاصی یابند. در سال 1903 ، ساموئل کودی که پیشکسوت فن هوانوردی بود ، کایتهای مخصوص پرواز انسان را ساخت و موفق به عبور از کانال انگلیسی با یک قایق کوجک از جنس کتان شد که با نیروی کایت حرکت می کرد.
در اواخر دهه 1970 تولید انواع کایتهای کولار و سپس اسپکترا و همچنین کایتهای قابل کنترل دیگر که کارایی بالا داشتند ، باعث گردید تا از نیروی کایت برای کشش استفاده گردد. در سال 1978 کایت فلکسی فویل که ساخته «یان دیز» بود قایق تورنادو را با سرعتی بالغ بر 40 کیلومتر در ساعت کشید .
در دهه 1980 تلاشهایی برای حرکت با کایت صورت گرفت و موفقیتهایی هم در اسکیت روی یخ ، ا*** روی برف، اسکی روی آب و اسکیت با کمک کایت بدست آمد.
دو برادر با نامهای برونو لگاگنوس و دومینیک لگاگنوس اهل سواحل آتلانتیک در فرانسه در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 طراحیهایی برای کایتهای مخصوص موج سواری انجام دادند و بالاخره در نوامبر 1984 اولین کایت که قابلیت باد شدن را داشت به نام خود ثبت کردند و این اختراع تاکنون توسط بسیاری از شرکتهای سازنده کایت مورد استفاده قرار گرفته است .

رکوردهای سرعت:
در حال حاضر بیشترین رکورد در ارتفاع بالای 500 متر (1640 پا) متعلق به الکساندر کازرگو می باشد که سرعت در این رکورد 7/88 کیلومتر در ساعت (92/47گره) بوده است .

محدودیت ها:
موج سواری با کایت در بعضی مناطق محدود یا ممنوع شده است . این محدودیتها معمولاً برای امنیت ، جلوگیری از ترافیک در سواحل و همچنین ضعف در آموزش این ورزش می باشد. هنگامیکه ورزشکاران این رشته سازماندهی شوند، این محدودیتها هم برداشته می شوند. یکی از دلایلی که ورزشکاران حرفه ای نگرانی بیشتری در مورد ایمنی و کیفیت بالای تجهیزاتشان دارند این است که دچار ممنوعیت و محدودیت در ورزش مورد علاقه شان نشوند .
معمولاً تمامی مناطق علامت مخصوصی برای ممنوعیت این ورزش ندارند. فقط شما می توانید با شنیدن صدای نگهبان پارک یا غریق نجات و یا دیگر مقامات مسئول از محدودیت و ممنوعیت انجام این ورزش در آن منطقه اطلاع یابند. بنابراین اگر شما موج سوارانی را در یک منطقه مشاهده کردید ، احتمالاً در آن محدوده ، ممنوعیتی برای انجام این ورزش وجود ندارد. هنگامی که وارد یک منطقه جدید می شوید حتماً پیش از انجام هرگونه ورزش در مورد محدودیتهای آن منطقه سوال کنید . این سوال ساده به شما کمک می کند که با استرس کمتری ورزش خود را انجام دهید و برخوردهای کمتری با مقامات و مسئولان آن منطقه خواهید داشت . اگر ورزشکاران دیگر به شما توصیه هایی کردند ، مثلاً از یک اندازه خاص کایت استفاده نکنید، به حرف آنان گوش کرده و جای خود را به نقطه مناسبتری تغییر دهید. در صورت عدم توجه به این توصیه ها شاید حوادث و تصادفاتی برای شما اتفاق بیفتد.

تجهیزات:
برای انجام موج سواری با کمک کایت ، چندین وسیله اصلی مورد نیاز می باشد .
الف)کایت
کایت ها با علائم(LEI(R) ، BOW(L) ، Foil(T در بازار موجود می باشند. در حالت کلی کایتها به دو شکل کلی موجود می باشند:
کایتهایی که قابلیت باد شدن دارند (Leading dge inflatables) و کایتهایی که دارای صفحات معمولی می باشند (Foil kites).
کایتهایی که قابلیت باد شدن دارند به عنوان کایتهای LEI یا کایتهای C شکل هم شناخته می شوند و غالباً از جنس نایلون مقاوم در برابر پارگی ساخته می شوند که لبه های آنها قابلیت باد شدن دارند . این قابلیت باد شدن ، به کایت شکل خاصی می دهد و مچنین در صورت سقوط کایت در آب ، آن را غوطه ور نگه می دارد . کایتهای LEI محبوبترین انتخاب در میان اغلب ورزشکاران این رشته می باشند زیرا عکس العمل حرکتی آنها سریع و به راحتی قابل کنترل می باشند و در صورت سقوط در آب به سرعت می توان آنها را دوباره به پرواز درآورد.اگر یک کایت LEI با شدت زیاد به سطح آب یا زمین برخورد کند ، بادکنکهای ان می ترکند و یا کایت پاره می شود .
در سال 2005 کایتهای BOW (که با عنوان کایتهای Flat LEI هم شناخته می شوند.)با لبه هایی از جنس کرباس ساخته شدند که لبه های انها دارای ابزار کنترل می باشند . این قابلیت باعث می شود که زاویه حرکتی کایت بیشتر تنظیم گردد و بنابراین میزان و گستره سرعت بوجود آمده از کایتهای LEI پیشین بسیار بیشتر خواهد بود. به آسانی می توان قدرت این کایتها را کنترل کرد به همین دلیل قابلیت ایمنی آنها بالاست. همچنین این کایتها میزان بیشتری از باد را در مقایسه با کایتهای C شکل مورد استفاده قرار می دهند. قابلیت تنظیم زاویه پرواز کایت باعث می شود که در هنگام سقوط در آب با سرعت بیشتری دوباره به پرواز دربیایند. کایتهای BOW در میان ورزشکاران مبتدی و حرفه ای رشته موج سواری با کایت از محبوبیت بیشتری برخوردار می باشند. اغلب سازندگان کایتهای LEI در سال 2006، گونه ای از کایتهای BOW را تولید کردند.
ب) کایتهای Foil هم معمولاً به طور استاندارد دارای کیسه های هوایی می باشند تا بتوان بدین وسیله آنها را به پرواز درآورند و همچنین دارای ابزارهایی برای مهار و نگهداری کمان کایت در حین پرواز می باشند که از این نظر مشابه پاراگلایدر می باشند، اینگونه از کایتها معمولاً بصورت ساختار کیسه هوایی باز یا بسته طراحی می شوند. کیسه های هوایی باز معمولاً با کمک جریان هوای ثابت که درون مجراهای هوایی دمیده می شود، باد می شوند اما در صورت سقوط در آب معمولاً پرواز مجدد آنها غیر ممکن است زیرا زود خیس می شوند و امکان باد کردن آن ها وجود ندارد.
کیسه های هوایی بسته تقریباً شبیه به کیسه های هوایی باز هستند با این تفاوت که آن ها را در خود نگه می دارند و در نتیجه کایت متورم به نظر می رسد. در صورت سقوط کایت در آب ، امکان پرواز مجدد آن راحت تر می باشد ، یک ابزار کشنده ثابت که در قسمت انتقال قدرت تعبیه شده است این کار را ساده تر کرده است.